De Italiaanse auteur Paolo Cognetti, bekend van onder andere De acht bergen, raakte gefascineerde door de vergeten dichteres Antonia Pozzi. Om haar opnieuw bij het grote publiek bekend te maken, schreef hij Antonia, waarin hij ook Antonia zelf uitgebreid aan het woord laat.

Wie was Antonia Pozzi?

Antonia Pozzi werd geboren in Milaan in 1912, als dochter van een advocaat en een gravin. Hoewel ze in een beschermde omgeving werd grootgebracht, kreeg ze toch de kans om ervaringen op te doen die voor andere vrouwen uitgesloten waren: studeren aan de universiteit, reizen door Europa en bergen beklimmen. Ze verkende de wereld met een vurig verlangen, en ontdekte zichzelf door middel van fotografie en poëzie. Ze had vele liefdes en depressies, maar altijd bleven de bergen haar toevluchtsoord. Uit wanhoop over het sombere politieke klimaat in Italië en de rest van Europa, pleegde ze in 1938 zelfmoord, op 26-jarige leeftijd.

Ontdek hieronder al een aantal fragmenten uit het boek!

Fotografie

Antonia was niet alleen een dichteres, ze was ook gepassioneerd door fotografie, én door de bergen, die haar favoriete onderwerp waren.

 

 

Brieven en dagboeken

Antonia schreef gedurende haar leven vele brieven en hield dagboeken bij. Hiermee kon Paolo Cognetti haar leven op een bijzonder geanimeerde manier reconstrueren.

Pasturo, 13 juli 1929

M’n beste Cervi,
Ik wil de eerste avond die ik in mijn lelijke, lieflijke
dorp doorbreng aan u wijden. Wat is ‘terugkeren’? Iets
wat een paar uur lang de zware sluier oplicht die vandaag
scheidt van gisteren en verleden en heden doet versmelten,
met hernieuwd zelfvertrouwen waarin voor slechte
gedachten geen plaats is. Mijn geestestoestand van
vandaag en die van vorig jaar hebben elkaar moeiteloos
hervonden en zijn ook vanavond nog verstrengeld, in dit
vreemde studeervertrek van me dat vol staat met oude
meubels die zo’n beetje overal vandaan zijn gehaald; met
zijn houten lambrisering, de naar dennenhout ruikende
wandkast, het lage, brede raam, het plafond en de
onregelmatige wanden lijkt het wel een berghut. Het ligt
zo ver van de andere kamers af dat er geen enkel geluid
vanuit de rest van het huis toe doordringt. Alleen wat
monotoon gegons vanuit de tuin. Vandaag, in de
broeierige middaghitte, was dat het gezoem van de bijen op
de bloeiende lindebomen; op dit moment is het het lome
geruis van een druilerig regenbuitje.
Toen ik een paar uur geleden hier binnenkwam, werd
ik overvallen door de karakteristieke geur van deze wanden,
die mijn hart als door een bruuske ruk aan de teugels ineen deed krimpen…
Vorig jaar heb ik aan deze tafel nooit aan God
gedacht. Dit jaar zal ik dat wel doen. Ik heb in Carnisio veel
gestudeerd: rustig, zonder me te laten opjagen. Ik ben
tevreden. Ik ben ook behoorlijk braaf. Voordat ik u ging
schrijven, heb ik Fontane di Roma gespeeld, om mijn ziel te polijsten.
Het is vreselijk om een vrouw te zijn, en zeventien.
Inwendig voel je niets anders dan een uitzinnig verlangen jezelf te geven.
U hebt gelijk als u zegt dat vrouwen
niets waard zijn. Wij zien dingen eerder, maar onze ogen
sluiten zich ook eerder. We ontwaren de toppen, maar
als een vrouw die bereikt, is dat omdat ze veel mannelijks in zich heeft.
Is het niet ontmoedigend, Cervi, als een mens zich
meer gezuiverd voelt door toedoen van muziek dan door
toedoen van zijn eigen wil? Dat is wat mij vanavond
overkomt. En toch wanhoop ik niet. Sinds vorig jaar heb
ik maar weinig gelopen. Ik ga dat zeker weer doen. Echt
waar!
Ik groet u vol genegenheid,
uw Antonia Pozzi

 

Gedichten

Antonia was natuurlijk in eerste plaats een dichter. Haar gedichten over liefde en de natuur zijn nog altijd sprankelend helder.

Vertewee
Ik herinner me dat, wanneer ik in het huis
van mijn moeder was, midden in de vlakte,
ik een raam had dat uitkeek
over de velden; ver weg, achter de bosrand
ging de Ticino schuil, en nog verder weg
zag je een donkere lijn van heuvels.
Ik had de zee toen nog maar één keer gezien,
maar daaraan dacht ik
met bittere weemoed terug als aan een geliefde.
Tegen de avond tuurde ik naar de horizon;
ik kneep mijn ogen half dicht, liefkoosde
met mijn wimpers contouren en kleuren:
en de lijn van de heuvels effende zich,
trillend, blauw: het deed me denken aan een zee
en die was me liever dan de echte.

Milaan, 24 april 1929

 Foto door Antonia Pozzi

Alpenwater
Heerlijk te zingen zoals jij, bergstroom;
heerlijk te lachen
en in mijn mond mijn tanden te voelen
wit als jouw kiezelbed;
heerlijk geboren te zijn
in de spanne van een zonnige ochtend
tussen de viooltjes
op een alpenwei;
de nacht te zijn vergeten
en de beet van het ijs.

(Breil, juli 1933) – Pasturo, 12 augustus 1933

 

Ontdek in deze video zes redenen om Antonia deze zomer te lezen!

 

Bestel hier jouw exemplaar:

 

Ook van Paolo Cognetti: