Stripmunk 14/ aug-okt '24

DE WERELD DRAAIT DOOR ‣ EEN KIND VAN KLEI © 2024 – Standaard Uitgeverij men, hoe zo’n behandeling verloopt. In een klinisch hokje staan masturberen terwijl je banale gesprekken uit de wachtkamer opvangt, bijvoorbeeld. Daar zit gek genoeg ook humor in. Kleimensen De twee verhaallijnen lopen mooi parallel in en door elkaar. Hoe is het verhaal van de kleimen- sen ontstaan? Het verhaal van de kleimensen was er eerst. Net zoals in het boek werd ik op een nacht wakker en zag ik een wereld van klei voor me. Ik begin zo’n idee dan helemaal uit te spitten: hoe zien plan- ten en dieren van klei eruit? Hoe leven kleimensen? Zo bedacht ik een man en een vrouw van klei die hun kind willen boetseren. Als ze het beeldje tot leven willen wekken, lukt dat maar niet. Al die tijd was ik ervan overtuigd dat het een prentenboek zou worden. Mijn kinderboekenuitgeefster bij Gottmer was enorm geëmotioneerd door het verhaal, maar ze besefte ook dat het bestemd was voor volwassenen. Dat betekende dat ik alles kon herdenken, en op zoek moest naar een andere uitgever. Bij De Geus merkte de uitgeefster op dat de kleiwereld mooi en prikkelend, maar ook afstandelijk was. Als lezer was dat klei-universum ‘te weird’ om je in te leven. Er ontbrak een toegangspoort. Ze vroeg zich af of ik onbewust ‘om de hete brei’ heen danste – of ik het niet aandurfde te schrijven over ons fertili- teitstraject zoals wij dat beleefden? Na twee weken residentie in Passa Por- ta en eindeloze wandelingen in Brussel besloot ik op een avond alle stappen van ons fertiliteitstraject te schetsen. Er ontstonden stripachtige scènes. Daarin was er niet alleen plaats voor het verdriet en de teleurstellingen, maar er zat ook veel humor in. Al snel begon ik waargebeurde feiten te verdraaien en scènes te fantaseren. In die reeks teke- ningen had ik meteen een goede toon te pakken. Die heb ik altijd proberen aan te houden. Hoe teken je diep verdriet? Als je huilende personages tekent, wordt het snel melig. Ik gebruikte de kleiwereld als metafoor, zoals de scène waarin het kind van klei in brokken uit elkaar valt. Daar zijn geen woorden meer nodig. Emoties Het lijkt alsof je het verhaal getekend hebt tijdens de periode zelf, zo levensecht en dichtbij komt het. Hoe kon je alle gevoelens opnieuw oproepen? Tijdens mijn residentie in Passa Porta was onze ‘behandeling’ al negen jaar achter de rug. Tijdens het tekenen kwam echter alles naar boven. Ik had alle verdriet, de teleurstellingen, de rollercoaster aan emoties weggeduwd, maar ze kwamen dubbel en dik terug. Alsof de rouw zich toen pas inzette. Daarnaast ben ik heel gevoelig en emo- tioneel. Ik leef me enormmet anderen in en pik het snel op als iemand ergens mee zit. Mijn moeder was therapeute, ik zal het van geen vreemde hebben. Dat inlevingsvermogen hielp natuurlijk bij het maken van dit boek. Hoe ging je daar zelf emotioneel mee om? Dat was dus heftig, maar het deed me ook deugd. Ik kon toen pas terugkij- ken naar wat we in die periode hebben meegemaakt: je holt van de ene naar de andere specialist, je krijgt een verdict en je moet dan beslissingen nemen. Er was niet veel ruimte om de emoties een plek te geven, er moest gehandeld worden. Het verdriet kwam bij ons op verschillende momenten. Dat zit ook letterlijk in het boek. Dat we niet zomaar kinderen konden krijgen, hakte er bij mijn vrouw meteen in. Zelf onder- ging ik die eerste fase vooral. Pas toen we beslisten niet voor een tweede kind te gaan, kreeg ik het moeilijk. Ik kon het me niet voorstellen als kind uit een groot gezin. Er zijn veel tranen gerold tijdens het tekenen, en altijd bij dezelfde scènes. Het mag dan fictie zijn, het verdriet in het verhaal is mijn verdriet. Het was een verwerkingsproces, met het potlood in de hand. Ik hoop dat het me gelukt is die emoties op een invoelbare manier weer te geven, zonder dat je als lezer met een zware klomp in je maag achterblijft. Wél positief Het is een verhaal vol tederheid, maar ook zorg, vrees en hoop geworden. Wat wou je vooral aan de lezer vertellen? Ik maak nooit een verhaal met een doel of een thema. Dan wordt het belerend. Het verhaal maakt zichzelf. Achteraf blijkt het over dit of dat te gaan. Ik lees, zie en hoor de laatste tijd zoveel dystopische verhalen, verhalen over verziekte relaties, ontmenselijking, ont- hechting … Ik wilde onderzoeken of je een meeslepend verhaal kan schrijven met mensen die wél gelukkig zijn met elkaar en positief in het leven staan. En die manieren zoeken om elkaar niet uit het oog te verliezen, ook al lopen dingen niet zoals gepland. Dat wilde ik doen op een herkenbare, realistische manier, zonder overdrijving. En mét humor. Heb je een soort praktische goede raad voor mensen die hetzelfde meemaken? Praat. Vertel iedereen die je lief is wat er aan de hand is, en hoe je je daarbij voelt. Je zal ervan versteld staan hoe- veel mensen rondom je gelijkaardige ervaringen hebben (en dat nooit aan iemand hebben durven vertellen). Je bent niet alleen.  De getekende pagina's vormen stilaan een verhaal. © 2024 – Benjamin Leroy