Stripmunk 13 / apr-jun '24

kinderen. Tussen het zoeken van de documentatie, de planning en vooral het hebben van een duidelijke visie over hoe ik het personage zou benaderen, kostte het me een paar maanden om de eerste potloodschetsen onder de knie te krijgen. Het is in alle opzichten misschien wel mijn meest complexe album. Admiraal Nelson Wat vond je het moeilijkst aan deze opdracht? Bec: Het eerste idee kwam vrij snel. Ik dacht er al een tijdje aan een scenario te gebruiken dat William Vance had ach- tergelaten, genaamd Signal 314 , maar het was niet volledig. En ook al had Van- ce een aantal tekeningen geschetst, ik vond het moeilijk om te begrijpen waar hij naartoe wilde met dit verhaal. Dus ging ik voor iets heel anders, gewoon terug naar het oorspronkelijke uit- gangspunt: de ontmoeting tussen Bruce J. Hawker en admiraal Nelson, wiens leven hij in het verleden had gered tijdens een zeeslag. Ik wist ook dat ik Hawker zijn schip, de 'Lark', wilde laten terugvinden. Toen ik eenmaal de plot had bedacht, moest ik aan het eigenlij- ke schrijven beginnen. Hier moest ik behoorlijk wat onderzoek doen naar de zeevaartgeschiedenis van die tijd, maar ik realiseerde me al snel dat dit niet ge- noeg zou zijn – ik moest voorkomen dat ik grote fouten zou maken, en ik kon geen specialist worden in slechts een paar maanden. Dus moest ik oplossin- gen vinden ... Jean-Yves Delitte, volwaardig lid van de Académie des Arts et Sciences de la Mer, zeevaartschilder en stripau- teur van prachtige zeeverhalen, was zo vriendelijk ommijn scenario en decoupages te lezen. Hij gaf me advies van onschatbare waarde. Ik heb al zijn aanbevelingen tot op de letter opge- volgd. Puerta: Als je het project ernstig wil nemen, zoals ik deed, was de opdracht zelf het moeilijkste. Het tekenen van historische series vereist veel onder- zoek, raadplegen van documentatie en voorbeelden. Dat had ik al ondervon- den bij de serie De Rode Baron, waar ik bijna zelf moest leren vliegen. Vliegtui- gen bewegen zich in de lucht volgens een eigen logica en elk model gedraagt zich anders. Hetzelfde geldt voor boten. Ik moest bijvoorbeeld leren begrijpen hoe de zeilen bewegen bij een bepaald manoeuvre van een fregat op zee, of tijdens het werk van de matrozen aan dek. Madeleine-koekje Wat verschafte jullie het meeste vreugde bij het maken van de strip? Bec: Terugduiken in de oude albums, en het personage dat me als kind zo ge- fascineerd had, weer tot leven brengen. Het is een buitengewoon geschenk voor mij, een echt Madeleine-koekje van Proust. Zoals ik altijd heb gedaan met mijn versies van klassieke reeksen – Bob Morane, Conan, Tarzan of The Lost World – wilde ik zowel respectvol zijn voor de originele serie als mijn eigen touch toevoegen. Voor Hawker ging ik al snel in de richting van een groot avon- tuur, niet alleen gericht op zeeslagen, met een grote schattenjacht, maar iets anders dan de piratengevechten die we al duizend keer eerder hebben gezien. Het was telkens een groot plezier om Carlos Puerta's prachtige platen te ontvangen. Ze doen me soms denken aan de grote zeevaartschilders van de voorbije eeuwen en ze hebben een soort vanzelfsprekendheid. Carlos is ver verwijderd van de stijl van William Vance, maar bijvoorbeeld in de grote gevechtsscène vinden we alle vurigheid van Vance terug, we ruiken buskruit, we horen de geluiden van kanonnen, explosies ... Puerta: Alles eigenlijk. Elk album is een leerervaring voor mij. De structuur van het Hawker-scenario, gedirigeerd door het verhaal, was een nieuwe uitdaging en zorgde ervoor dat ik elke pagina op een andere manier moest bekijken en aanpassen aan de behoeften van het album. Ik heb veel geleerd over sche- pen ;). Bijtende humor Waarin verschilt jullie Bruce J. Hawker van die van Vance? Bec: Ik heb geprobeerd om het karak- ter en de morele waarden van Vance te behouden, maar ik denk dat ik Hawker wat meer humor heb gegeven, een soms bijtende humor, bijvoorbeeld in de woordenwisseling met admiraal Nelson. Ik heb veel plezier beleefd tijdens het schrijven van die scène, met alle nodige onuitgesproken woorden. Ongetwijfeld heb ik Hawkers gebreken ook wat meer benadrukt, de geesten uit het verleden die hem achtervolgen. Ik behield zijn nederige kant en het feit dat hij dicht bij zijn bemanning staat. In mijn verhaal neemt hij een jonge knaap onder zijn hoede en geeft hij zijn eigen ervaring aan hem door, een beetje als een surrogaatvader. Ongetwijfeld ziet Hawker in deze jonge adelborst de zoon die hij nog niet heeft gehad. Wat mis- schien zou kunnen volgen in volgende avonturen ... Puerta: Een van de dingen die ik leuk vond aan dit project is dat ik mijn stijl niet hoefde aan te passen, dat ik grafisch mijn eigen stijl kon hante- ren terwijl ik toch de visie van Vance respecteer. Mijn concept van Hawker is realistischer, maar ik denk dat het nog steeds perfect herkenbaar is. Ik heb geprobeerd het album te maken met in gedachten de manier waarop Vance verhalen vertelde, maar het toch een eigentijdser toets te geven. Tempeliers Christophe, hoe ben je eigenlijk op het idee ge- komen om de legendarische Tempeliersschat te verwerken in een verhaal voor Bruce J. Hawker? Bec: Ik keek naar een programma over Oak Island, een eiland waar een oude schat zou liggen. In de vele legendes over dit eiland en de schat, deels gere- lateerd aan het verhaal van de Tem- peliers, vond ik mijn inspiratie. Mijn verhaal neemt de personages echter mee op een lange reis, dus blijven we niet alleen op Oak Island. Tijdens het onderzoek naar het verhaal kwam ik er- achter dat dit eiland Engels gebied was. Dus staat Hawker negatief tegenover het feit dat de Fransen daar schatten opgraven die, als ze ontdekt worden, aan de Engelsen zouden toebehoren. Maar een charmante gravin staat op het punt de kaarten te herschikken.  INTERVIEW ‣ BRUCE J. HAWKER © VANCE / PUERTA / BEC / DE LOMBARD UITGAVEN (DARGAUD-LOMBARD nv) 2024 27