Stripmunk 13 / apr-jun '24

al hebt geïllustreerd in de serie Blast of in je bewerking van Philippe Claudels roman Het verslag van Brodeck . Wat trok je nog meer aan in McCarthy’s roman? Ik ben erg gevoelig voor het langzame tempo en de afwezigheid van Holly- wood-actiescènes. Er is geen klassieke verhaallijn, maar eerder een opeenvol- ging van scènes, waarvan sommige heel contemplatief zijn. De scènes volgen elkaar haast organisch op en reiken naar de volgende. Het verhaal beweegt zich voort op een min of meer impres- sionistische manier. De sfeer en het landschap binden de scènes en houden alles bij elkaar. Sempé Je wilde McCarthy’s verhaal zo getrouw moge- lijk weergeven, maar is een adaptatie niet altijd een beetje een verraad aan de originele versie? Ik denk dat ik volledig trouw ben geble- ven aan de roman en de auteur. Ik heb Cormac McCarthy nooit ontmoet, maar ik deel zeker veel van zijn visies. Natuurlijk is tekenen een andere taal dan schrijven en daar moest ik me bij neerleggen. Er worden bijvoorbeeld heel weinig blikken uitgewisseld in de roman. Omdat de twee personages constant verdergaan, omdat ze niet veel praten, omdat er as is, omdat ze gemaskerd zijn ... het maakt niet uit. Ik vond het belangrijk om hun blikken te gebruiken om de sterke band tussen vader en zoon over te brengen, en de emotie die daarvan uitgaat. Op dezelfde manier heb ik, in deze levenloze wereld, ook een manier ge- vonden om er wat dieren in te stoppen, zonder het verhaal te verpesten, zoals de lezer zal merken. En de vogels die ik afbeeld zijn voor mij een gelegenheid om hulde te brengen aan Sempé, een virtuoze tekenaar die me deed inzien dat het niet nodig is om alles te tekenen, dat de tekening, of het begin ervan, volstaat om veel te sugge- reren ... Maar in tegenstelling tot Sempé ben ik geen virtuoos. Voor mij is elke tekening een opgave, ik word gedwon- gen om te werken. In feite vond ik het slot van dit album erg moeilijk, verstik- kend en pijnlijk. Soms werkte ik een hele dag aan een prentje van ongeveer vijf vierkante centimeter. Soms verdwaalde ik in de meedogenlo- ze wereld die ik had herschapen. Spijt Welk gevoel heerst er nu, na dit werk, waarin je ongetwijfeld diep in jezelf hebt moeten graven? Spijt dat ik dit album niet aan Cormac McCarthy zelf heb kunnen overhandi- gen (n.v.d.r. de auteur overleed vorig jaar). Ik heb meer gedaan dan enkel De Weg gelezen. Het boek was twee jaar lang elke dag – en vaak ook 's nachts – mijn gezel. Ik hoop dat ik McCarthy begrepen heb zoals hij dat gewild zou hebben. Hij heeft wel mijn eerste tekeningen gezien, maar hij verliet ons helaas voor het album af was. Ook al was hij een wat teruggetrokken schrijver, ik had graag zijn mening gehoord, met hem gepraat. Zijn dood laat me achter met een onaf gevoel. En ik kan alleen maar hopen dat mijn stripalbum zal worden ontvangen als een eerbetoon aan een groot schrijver.  INTERVIEW ‣ DEWEG ‘Veel mensen denken dat The Road een depressief, triest boek is, maar het echte verhaal gaat over een vader en een zoon en hun liefde voor elkaar die blijft standhouden, zelfs in de meest afschuwelijke omstandigheden. Als je echt van iemand houdt, bijvoorbeeld van je zoon, dan maakt het niet uit hoe erg de wereld je treft, je blijft altijd voor hem zorgen. Ik zou het boek niet kunnen geschreven hebben als ik zelf geen zoon had. Over wie zou ik dan moeten schrijven? Over mijn hond?’ - Cormac McCarthy © DARGAUD, 2024 by Manu Larcenet nog een winter overleven we hier niet... we moeten verder naar het zuiden. goed dan... 13