Stripmunk 13 / apr-jun '24

V oor zijn in 2006 geschreven roman The Road/DeWeg kreeg McCarthy de Pulitzer Prize. Het boek werd drie jaar later verfilmd. Het vertelt de barre tocht van een vader en zijn zoon in een postapocalyptische wereld die nog enkel bestaat uit as en lijken. Het is ijzig koud, het regent, sneeuwt, bendes kannibalen liggen op de loer en er is nauwelijks eetbaar voedsel. Overleven is zelfs geen hoopvolle optie meer. Apocalyptisch Manu Larcenet, stripauteur par excel- lence, heeft het boek nu meesterlijk tot een stripalbum verwerkt, wreed maar ook vol schoonheid. Larcenet beschikt over een aantal stijlen. Dat toont zijn uitgebreide oeuvre aan – van Donjon parade, over Blast, Groepstherapie, De dagelijkse worsteling tot Het verslag van Brodeck . Voor DeWeg koos hij voor rauw realisme. Maar maandenlang bezig zijn om een boek als De Weg in beelden te gieten, dat is toch geen evidentie. Larcenet: Nee, natuurlijk niet, want De Weg bestaat eigenlijk uit een levenloos universum, apocalyptische landschap- pen, kapotgeslagen, vuil, smerig, vol dode lichamen. Een omgeving zonder natuur, zonder bladeren, zonder die- ren. Ik was bang dat ik het tekenen niet lang zou kunnen volhouden, verstikt zou worden door de kilte. Maar het was de alomtegenwoordige as die alles veranderde, het decor aankleedde, het kleurde, het transformeerde. Ik moest ook de uitdaging aangaan om een boek met weinig actie en dialoog om te zet- ten in beelden. Als Cormac McCarthy een landschap beschrijft op een kwart bladzijde, had ik soms drie of vier pagina’s nodig om hetzelfde gevoel over te brengen. Het is een boek vol stiltes. En de tekeningen moeten interessant genoeg zijn om de lezer aan het lezen te houden zonder dat er per se woorden bij hoeven. Ik wil dat lezers mijn tekeningen lezen als een tekst, als een manier om de stil- tes in de roman te illustreren. Er is geen verhaal of haast geen dialoog, het zijn de tekeningen die het verhaal vertellen. De grafische vormgeving en de esthe- tiek moeten de lezer vasthouden. Veertien tinten grijs Kon je zelf makkelijk kiezen in welke stijl je de adaptatie van het boek wou tekenen? Ja, de grafische stijl was eigenlijk vanaf het begin duidelijk. Het moest een klassieke tekening worden, ver van karikaturen. Ik had ook resoluut geko- zen voor zwart-wit, maar dat bleek erg gewelddadig, te binair. Toen herinnerde ik me mijn lessen aan de Olivier-de- Serres-school en mijn ontdekking van gekleurde grijstinten: een manier om de tekening te verzachten zonder ze te vervormen, een heel spaarzaam gebruik van kleur. Ik heb het verhaal zelf ingekleurd en ik denk dat ik veertien tinten grijs heb gebruikt (misschien ga ik daar ooit een roman over schrijven!) en ik heb enkele van de mooiste pagina's in het album te danken aan deze verschillende tinten grijs. Met De Weg keer je terug naar de hopeloze wereld, vol duisternis, kou en hardheid die je ‘Ik was bang dat ik het tekenen niet lang zou volhouden’ INTERVIEW ‣ DEWEG LARCENET De voormalige Amerikaanse piloot van de U.S. Air Force en auteur Cormac McCarthy (1933-2023) liet in zijn bijna zestigjarige schrijverscarrière niet zo’n omvangrijk oeuvre na, slechts twaalf boeken en enkele theaterstukken en filmscenario’s. Maar wat hij schreef behoort, zeker door de fenomenale verfilmingen, tot het krachtigste Angelsaksische proza ooit geschreven. Je hoeft enkel titels als No Country for Old Men , All the Pretty Horses , Child of God en The Road uit te spreken en literatuur- en filmliefhebbers beginnen euforisch te praten over hun film- of leeservaring. DE WEG LARCENET HC | 160 pag. | € 29,99 | 19 jun Larcenet over het magistrale album De Weg © DARGAUD, 2024 by Manu Larcenet ‣ 12