STRIPMUNK 10 | AUG-OKT '23

Smerige steegjes Hoe verplaats je je als scenarist in die wereld en wat maakt die zo aantrekkelijk? Ik heb me Soda nooit voorgesteld met een smartphone, die onderzoeken doet die worden opgelost dankzij het internet, of waarbij de sociale media een dominante rol spelen... Ik wilde dat onze held zich fysiek bewoog, ik wilde de straat, verkeersopstoppin- gen, telefooncellen, smerige steegjes, vettige junkfood, ik wilde kleurrijke, vieze en onbeschofte personages… Dat is volgens mij het universum van Soda. En een subtiel evenwicht tussen ietwat milde humor en een zekere duisternis, vrij uniek in stripverhalen en zo perfect beheerst door Tome. In De bloeddorstige dominee , jouw eerste Soda-album, wordt de politieagent geplaagd door nachtmerries en door een prostituee beschuldigd als haar aanrander. Het is meteen een vrij donker album. Laat je bij het schrijven de demonen in jezelf los? Haha! Nee, althans niet bewust! Maar Bruno en ik wilden in zekere zin het pantser van het personage kraken. Het zijn dus eerder Soda's demonen die we wilden bevrijden! Het zou een vergis- sing zijn geweest om wat Tome deed in de jaren tachtig gewoonweg te imiteren. Stripverhalen hebben de laatste 35 jaar een verandering ondergaan, net als de manier waarop we personages bena- deren. Vandaag willen we weten wat ze voelen, we willen dat ze minder ‘mono- toon’ zijn, dat ze evolueren. Bruno is het daarover met me eens: als de serie wil blijven bestaan, moet het een serie van nu zijn, geen museumstuk. Die evolutie zal in kleine stapjes gebeuren. We moe- ten het roer niet drastisch omgooien, maar vooral kijken naar wat er met de psyche van de personages gebeurt, niet alleen van Soda, maar ook van allen die hem omringen. En als je geïnteresseerd bent in het innerlijke van de persona- ges, dan ben je ook geïnteresseerd in hun schaduwen. Psychologisch complex Hoe zou je je eigen ‘Soda’ karakteriseren? Het is zowel ‘mijn’ Soda als die van Bruno Gazzotti, die garant blijft staan voor het respect voor het originele werk. In onze ogen is Soda een beschadigde man, en dat niet alleen fysiek (ik herinner je eraan dat hij twee vingers ver- loor, maar dat is waarschijnlijk zijn minst diepe wonde). Psychologisch is hij zeer complex. Hij vervangt zijn vader niet alleen als enige metgezel van zijn moeder, maar ook door zijn job…Maar hij weigert zijn moeder te laten weten dat hij ook agent is geworden! Een psychiater zou aan deze materie een kluif van jaren hebben. Het gaat helemaal niet goed met Soda, hij weigert zich openlijk aan zijn collega's te hechten – waarschijnlijk om zichzelf te beschermen. Hij geeft in alle omstandigheden blijk van een soort onver- stoorbaar cynisme, maar dit cynisme is, net als zijn uniform, slechts een façade. Gazzotti zegt het trou- wens heel goed: het pas- toorskostuum van Soda is als het kostuum van een superheld. Het zorgt ervoor dat de identiteit van de held verborgen blijft. Maar het interessantste is natuurlijk wat verborgen is.  INTERVIEW ‣ SODA © Dupuis, 2023. © Dupuis, 2023. ALLES IN ORDE, DOMINEE? GAAT WEL! JULLIE? íT MOET WEL, H»! ZOMAAR íN VRAAGJE... U BENT NIET TOEVALLIG DE SERIEMOORDE- NAAR WAAR IEDEREEN NAAR OP ZOEK IS? NIET DAT IK WEET. PECH! HET ZOU ONZE DAG GOED- GEMAAKT HEBBEN. HAHA, JA. DAN HAD- DEN WE MISSCHIEN OOK NOG PROMOTIE GEMAAKT! HA! HA! HA! 36 17