STRIPMUNK 9 | APR-JUN '23

zo maar door. Zelfs de hotels en restau- rants werken mee aan de beleving. In het album zelf zijn de stoomrobots een leuk extra en daarbij wil ik graag het uitstekende tekenwerk vermelden van Wout Schoonis, zelf een fervente steampunkfan. En nu we toch bezig zijn, de decors van Christiaen Verhae- ge en de inkleuringen van Sabine De Meyer verdienen ook een dikke pluim. Dit album was grafisch geen cadeau. Tenzij voor de lezer, natuurlijk. Kinderarbeid Ook het thema kinderarbeid komt aan bod in De Rookburgh Rookies . Een realistisch tegenge- wicht tegenover de fantasy? Het is nog niet zolang geleden dat kinderen mee naar de fabriek moes- ten. Dat was geen keuze maar bittere noodzaak, als een gezin wilde overle- ven. Het verhaal speelt daar zeker op in, al blijven de ouders bewust wat op de achtergrond. De nietsontziende macht- hebbers uit die tijd worden verpersoon- lijkt door de robots. Ze waren net zo onverschillig. En verder leven de rijken hoog boven het plebs, gespeend van elk realiteitsbesef, letterlijk met hun hoofd in de wolken. Het was een hele sfeervolle periode, maar voor de gewone man vaak kom- mer en kwel. Armoe was dagelijkse kost. Niks te eten dus. Dat de hoofdro- bot in het verhaal zijn fortuin vergaart met de verkoop van dure stoomenergie is mooi meegenomen. Het verhaal werd al geschreven voor de energiecrisis. Je kan in Suske en Wiske wel een zwaarder thema kwijt, maar je mag er de algemene optimistische sfeer niet mee uit balans brengen. Dat het net de kinderen zijn die in opstand komen is ook leuk voor onze helden en de jonge lezers. Kansarmoede In De boterhammenman verwerk je dan weer elementen uit de Egyptische mythologie, met het schrijnend actuele thema van kansarmoede en de lege of ongezonde brooddozen. Waarom dit thema? Ik was erg geraakt toen ik las over die lege brooddozen. Je zou denken dat zo- iets in onze welvarende tijden ondenk- baar is. Maar bij zulke berichten kom je al snel tot het besef dat sommigen onder ons – zoals ik – soms wat van de realiteit vervreemd zijn geraakt. Je ziet je eigen situatie als normaal, als de al- gemene norm. Dat is natuurlijk niet zo. Er zijn altijd kansarmen geweest. Mijn moeder – ondertussen negentig – zei dat het vroeger niet anders was. Vaak leven die mensen onder de radar, misschien wel bewust. Het is niet iets waarmee je te koop loopt. Maar soms komt die armoede in tijden van crisis weer boven water, zoals onlangs met corona en nu met de dure energie- prijzen. Dat was even schrikken. Ik vertelde aan de Studio dat ik iets met dat thema wilde doen. Daar werd gretig op ingegaan. Het ligt helemaal in de lijn van de reeks. Een nuttig thema met een sociaal bewogen inslag. Niet om de wereldverbeteraar uit te hangen, daar ben ik niet geschikt voor, maar wel om het onder de aandacht te brengen. Om het te erkennen. Ik zou het fijn vinden dat kinderen die in die situatie zitten met dit album een arm om de schouder voelen. Dat zou ik al heel wat vinden. Maar hoe probeer je dan kansarmoede met het oude Egypte te mixen? Iets willen doen rond lege brooddozen is één ding, er een avontuur rond ver- zinnen een ander. Dat wilde aanvanke- lijk helemaal niet lukken en er werd al met andere verhaalideeën geschoven. Maar het thema liet me niet los. En een bezoek aan het Egyptisch museum in Turijn bracht de oplossing. Bleek dat de Egyptenaren de uitvinders van het brood waren en dat het hun voornaam- ste voedsel was. Een mooie link, dacht ik. En natuurlijk is er die wonderlijke Egyptische wereld met zijn bijzondere cultuur en intrigerende personages zoals de boosaardige god Seth. Waar een vakantie-uitstap al niet goed voor is. En het bewijst maar weer: verhalen bedenken doe je overal. Thuis schrijf je ze enkel op. De wilde weldoener Is het album een knipoog naar het Vander- steenalbum De wilde weldoener ? Zeker. Het eerste wat er door mijn hoofd schoot na het lezen van het arti- kel rond die lege brooddozen was een titel: De boterhammenman . Nog eens een echte plezante Vandersteentitel – al zeg ik het zelf. Ik zag er ook meteen een rol voor Lambik in. Hij die weer eens de mensenvriend wil uithangen en brood uitdelen aan ieder die het belieft. Die gedachte ontstond inderdaad uit mijn liefde voor De wilde weldoener – een van mijn favoriete albums. Hoe vaak heb ik in mijn kindertijd niet met een plastic ring om de vinger mijn hand in de lucht gestoken om te zien of er geen geld zou in verschijnen. Dat filantropische heeft Lambik wel vaker gehad, denk maar aan De straat- ridd er en in zekere zin ook zijn rol in De koddige kater . Hij wil graag het goede doen maar krijgt vaak het deksel op de neus omdat hij zelf zijn kleine kantjes ‣ DE WERELD DRAAIT DOOR ‣ PETER VAN GUCHT © 2023 Standaard Uitgeverij. 5