Bruce J. Hawker, de roemruchte strippiraat, is back with a vengeance. De virtuoze tekenaar Vance bedacht de avonturen van de luitenant van de Britse marine in 1975, maar na zeven albums en een paar kortverhalen eindigde Hawkers zeecarrière in 1986. Vance concentreerde zich voortaan op een ander populair stripreeksje, namelijk … XIII ;-).

Anno 2024 heeft Bruce J. Hawker twee andere geestelijke vaders gekregen: Christophe Bec, bekend van de serie Carthago, en Carlos Puerta, tekenaar van De Rode Baron. Hun eersteling, Het oog van het moeras, het eerste deel van een tweeluik, oogt niet alleen verbluffend, de nieuwe avonturen van
Bruce J. Hawker mogen qua spanning gerust naast de klassieke albums staan.

Manu Larcenet, stripauteur par excellence, heeft het boek nu meesterlijk tot een stripalbum verwerkt, wreed maar ook vol schoonheid. Larcenet beschikt over een aantal stijlen. Dat toont zijn uitgebreide oeuvre aan – van Donjon parade, over Blast, Groepstherapie, De dagelijkse worsteling tot Het verslag van Brodeck. Voor De Weg koos hij voor rauw realisme.

Christophe, het is ongetwijfeld een grote eer om Bruce J. Hawker weer tot leven te wekken?

Christophe Bec: Een hele grote eer, ja. William Vance is een van die auteurs die ervoor gezorgd hebben dat ik als opgroeiende knaap dit werk wilde doen. Vance was voor mij het prototype
van de striptekenaar, met zijn sterke inktsetting, zijn expressieve gezichten en zijn zeer gedetailleerd tekenwerk. Hij had een enorme invloed op me, ook al hebben misschien andere tekenaars mijn eigen tekeningen gevormd. Ik herinner me nog wat een schok het was om de eerste pagina’s van De orgie der verdoemden in het weekblad Kuifje te zien. De stormscène met de prachtige blauwe kleuren van Petra blijft voor mij een van de mooiste scènes in de stripgeschiedenis. William Vance
wordt enorm onderschat. Veel mensen denken alleen maar aan zijn extreme, strakke lijnvoering, maar die zorgde voor een vlotte leesbaarheid, zeker bij de realistische tekeningen van XIII.
Hij was een geweldige illustrator en ontwerper en een ongelooflijke sfeerschepper. Dat heb ik van hem overgenomen, het verlangen om sfeer in mijn tekeningen te brengen.

Een geschenk

Verliep die adaptatie van Hawker makkelijk?

Bec: Het was een uitdaging die ik nooit had durven aangaan zonder de steun van de kinderen van Vance: Patricia en Eric Cutsem. Ik kwam in contact met zijn zoon tijdens de overname van de Bob Morane-serie en het klikte tussen ons. Op een dag, tijdens een telefoongesprek, vroeg hij of ik niet geïnteresseerd was in de overname van een van de series van zijn vader. Howard Flynn en Ringo waren bij het publiek een beetje in de vergetelheid geraakt, dus keek ik eerst naar Ramiro, maar Dargaud was niet geïnteresseerd in een Ramiro-revival. Dus bleef Bruce J. Hawker over. Daarvoor kreeg ik direct een ja van de medewerkers van Le Lombard, ze waren erg enthousiast over het idee. Voor hen was Hawker het beste personage van William Vance, of in ieder geval zijn eigen favoriet. Toen de overeenkomst rond was, moest ik echter aan de slag: een scenario schrijven en de juiste artiest vinden voor deze hachelijke revival, vooral omdat ik helemaal geen zeevaartspecialist ben. Het duurde even voordat ik een tekenaar vond, maar toen herinnerde ik me een gesprek tijdens het St-Malo Comics Festival waar Carlos Puerta me voorstelde om samen te werken. Hij accepteerde
meteen mijn aanbod en Hawker was klaar om weer uit te varen!

En, Carlos, wat was jouw reactie?

Carlos Puerta: Het was tegelijk een grote verrassing, een geschenk dat Christophe me gaf, en een
eer, natuurlijk. Deze Vance-serie op me nemen betekende veel verantwoordelijkheid voor me, uit respect voor zijn werk en zijn kinderen. Tussen het zoeken van de documentatie, de planning en
vooral het hebben van een duidelijke visie over hoe ik het personage zou benaderen, kostte het me een paar maanden om de eerste potloodschetsen onder de knie te krijgen. Het is in alle opzichten misschien wel mijn meest complexe album.

Admiraal Nelson

Wat vond je het moeilijkst aan deze opdracht?

Bec: Het eerste idee kwam vrij snel. Ik dacht er al een tijdje aan een scenario te gebruiken dat William Vance had achtergelaten, genaamd Signal 314, maar het was niet volledig. En ook al had Vance een aantal tekeningen geschetst, ik vond het moeilijk om te begrijpen waar hij naartoe wilde met dit verhaal. Dus ging ik voor iets heel anders, gewoon terug naar het oorspronkelijke uitgangspunt: de ontmoeting tussen Bruce J. Hawker en admiraal Nelson, wiens leven hij in het verleden had gered tijdens een zeeslag. Ik wist ook dat ik Hawker zijn schip, de ‘Lark’, wilde laten
terugvinden. Toen ik eenmaal de plot had bedacht, moest ik aan het eigenlijke schrijven beginnen. Hier moest ik behoorlijk wat onderzoek doen naar de zeevaartgeschiedenis van die tijd, maar ik realiseerde me al snel dat dit niet genoeg zou zijn – ik moest voorkomen dat ik grote fouten zou maken, en ik kon geen specialist worden in slechts een paar maanden. Dus moest ik oplossingen vinden …

Jean-Yves Delitte, volwaardig lid van de Académie des Arts et Sciences de la Mer, zeevaartschilder en stripauteur van prachtige zeeverhalen, was zo vriendelijk om mijn scenario en decoupages te lezen. Hij gaf me advies van onschatbare waarde. Ik heb al zijn aanbevelingen tot op de letter opgevolgd.

Puerta: Als je het project ernstig wil nemen, zoals ik deed, was de opdracht zelf het moeilijkste. Het tekenen van historische series vereist veel onderzoek, raadplegen van documentatie en voorbeelden. Dat had ik al ondervonden bij de serie De Rode Baron, waar ik bijna zelf moest leren vliegen. Vliegtuigen bewegen zich in de lucht volgens een eigen logica en elk model gedraagt zich anders. Hetzelfde geldt voor boten. Ik moest bijvoorbeeld leren begrijpen hoe de zeilen bewegen bij een bepaald manoeuvre van een fregat op zee, of tijdens het werk van de matrozen aan dek.

Madeleine-koekje

Wat verschafte jullie het meeste vreugde bij het maken van de strip?

Bec: Terugduiken in de oude albums, en het personage dat me als kind zo gefascineerd had, weer tot leven brengen. Het is een buitengewoon geschenk voor mij, een echt Madeleine-koekje van
Proust. Zoals ik altijd heb gedaan met mijn versies van klassieke reeksen – Bob Morane, Conan, Tarzan of The Lost World – wilde ik zowel respectvol zijn voor de originele serie als mijn eigen touch toevoegen. Voor Hawker ging ik al snel in de richting van een groot avontuur, niet alleen gericht op zeeslagen, met een grote schattenjacht, maar iets anders dan de piratengevechten die we al duizend keer eerder hebben gezien. Het was telkens een groot plezier om Carlos Puerta’s prachtige platen te ontvangen. Ze doen me soms denken aan de grote zeevaartschilders van de voorbije eeuwen en ze hebben een soort vanzelfsprekendheid. Carlos is ver verwijderd van de stijl van William Vance, maar bijvoorbeeld in de grote gevechtsscène vinden we alle vurigheid van Vance terug, we ruiken buskruit, we horen de geluiden van kanonnen, explosies …

Puerta: Alles eigenlijk. Elk album is een leerervaring voor mij. De structuur van het Hawker-scenario, gedirigeerd door het verhaal, was een nieuwe uitdaging en zorgde ervoor dat ik elke pagina op
een andere manier moest bekijken en aanpassen aan de behoeften van het album. Ik heb veel geleerd over schepen ;).

Tempeliers

Christophe, hoe ben je eigenlijk op het idee gekomen om de legendarische Tempeliersschat te verwerken in een verhaal voor Bruce J. Hawker?

Bec: Ik keek naar een programma over Oak Island, een eiland waar een oude schat zou liggen. In de vele legendes over dit eiland en de schat, deels gerelateerd aan het verhaal van de Tempeliers, vond ik mijn inspiratie. Mijn verhaal neemt de personages echter mee op een lange reis, dus blijven we
niet alleen op Oak Island. Tijdens het onderzoek naar het verhaal kwam ik erachter dat dit eiland Engels gebied was. Dus staat Hawker negatief tegenover het feit dat de Fransen daar schatten opgraven die, als ze ontdekt worden, aan de Engelsen zouden toebehoren. Maar een charmante gravin staat op het punt de kaarten te herschikken.